Het werk van Virginie Litzler wordt gevoed door dialogen tussen mensen, ruimtes en beweging, waargenomen in het dagelijks leven. Er volgt een belangrijke beschouwing, waarin de kloof wordt onderzocht tussen de waarneming van een foto, de bestanddelen ervan en de omgeving van de installatie. Ruimtelijke ambiguïteit doet onze waarneming van het werk uitstellen om een poëtica van het nabije te vormen. Het geeft ook een belangrijke plaats aan de tekening als plaats van onderzoek en experiment.