Inès Reddah trekt massa's publiek. Met hun armen in de lucht, hun ogen in een dubbele cirkel en hun verticale tanden, juichen haar figuren luidkeels. Als je goed luistert, kun je een geraas horen dat naar de hemel stijgt. Het lawaai van het leven, misschien. Laat er geen misverstand over bestaan, elk van deze elektrisch-harige figuren heeft zijn eigen identiteit. Om deze valse warboel, die een echte vrolijke wanorde is, te verkrijgen, tekent Inès Reddah, kleurt, en gaat dan terug over het beeld om de vormen die haar gevoel voor kleur overstijgen opnieuw te definiëren.